Crazy Manila

Toch maar een blog? Ja, toch maar een blog. Voor zolang ik zin heb om te schrijven in ieder geval ;).

Manila is crazy. De eerste dagen in deze miljoenen stad (er wonen hier slechts 19 miljoen mensen) heb ik voornamelijk doorgebracht in een soort waas van verstandsverbijstering. Nu was ik natuurlijk ook nog niet zoveel gewend, Ilse had nog nooit een stap buiten Europa gezet, maar deze stad is wel ff cultureshock 3.0. Nu denken jullie natuurlijk; Oh Ilse, wat interessant, vertel ons meer! Oké dan:

Toen ik het vliegtuig uitstapte werd ik hartelijk welkom geheten door de hitte en de smog die Manila typeren. Aan de hitte ben ik inmiddels wel gewend; na vijf dagen 33 graden en een luchtvochtigheid van 80% kijk je niet meer op van een zweetplek meer of minder. Ik vind het inmiddels zelfs best wel lekker warm en op de ambassade ijskoud (want airco staat overal te loeien). De smog stinkt. Best wel heftig ook. Milieuproblematiek wordt ineens heel confronterend als je overal auto’s met zwarte uitlaatgassen ziet rijden in combinatie met die stank. Auto’s rijden hier trouwens niet echt; m’n neefje Thijmen kruipt sneller dan dat de auto’s hier rijden. En hij kruipt best snel.

Manila is een stad van extremen. De ambassade en mijn appartement zijn in Makati, een soort sub-stad van Metro Manila waar voornamelijk wolkenkrabbers (of misschien eerder smog-knuffelaars) staan. Makati is heel rijk vergeleken met de rest van Manila, maar ook hier zie je armoede. Om een voorbeeld te geven: onderweg naar de ambassade loop ik altijd langs een vrouw die op straat zit met haar kind in haar armen. Het jongetje wordt meestal of gevoerd door zijn moeder of ligt bewusteloos in haar armen, waarschijnlijk omdat hij verslaafd is aan drugs oid…

Ik voel me enorm blond en Westers en rijk en groot. Overal waar je komt in deze wijk wordt de deur voor je opengedaan, je koffer getild en meer van dat soort overbodige luxes. Toen ik m’n laptop naar een reparatiewinkeltje bracht doken er gelijk vijf mannetjes op en werd er een stoel voor me gepakt. Dat soort dingen. De mensen hier zijn ongeveer even lang als ik, wat op zich wel een keer een leuke afwisseling is. Op stage kom ik dan wel weer in de harde Nederlandse werkelijkheid, zeker als mijn mede stagiaire Lieke van 1.80 naast me loopt. Lieke heeft me overigens fantastisch opgevangen deze eerste weken, dus alleen maar liefde voor Lieke:).

Zoals verwacht waren er de eerste dagen best wel wat struggles. Zo leek m’n creditcard geblokkeerd te zijn. Daar ben ik achteraf gezien heel blij mee; toen ik een van de eerste dagen een beetje verdwaald door een van de 100 shopping malls liep, heb ik me voor bijna €150 aan zeepjes laten aansmeren. Ik was al aan het wapperen met m’n creditcard, omdat ik zelf heel content was met de deal die ik zojuist had gesloten. €15 voor heel veel lekkere douchedingen; koopje! Toen deed m’n creditcard het dus niet, waarop ik een paar dagen later terug kwam met cash en de balievrouw me heel raar aankeek toen ik maar 1000 Filipijnse pesos gaf. Ik was nog niet helemaal thuis in de wisselkoers met de Filipijnse pesos en had ff misgerekend met een nulletje. Oeps. Was ik bijna €150 kwijt geweest aan zeepjes.

Alhoewel ik nu nog niet zo veel te doen heb op de ambassade omdat het de eerste weken toch voornamelijk meekijken en inlezen is, merk ik nu al hoe tof en interessant ik dit vind. Van politiek gevoelige dingen zoals de verhoudingen tussen China-Filipijnen tot Nederlandse bedrijven die proberen zaken te doen met ministeries hier.

Ennnn het eten is heerlijk (smoothies voor €1, say hallelujah), het zwembad bij m’n appartement ook en het strand op Boracay vorig weekend was nog heerlijker. Leuk ook dat onze vlucht zondagochtend gecanceld werd. Lieke heeft er een uur voor aan de telefoon moeten zitten, maar uiteindelijk was het dan toch gelukt om onze vlucht om te boeken naar een andere vlucht. Van vijf minuten later. Welcome tot the Philippines!